"Nummer veertien" - een requiem en 7,5 triatlon in één film
Dat wetenschap en triathlon goed samen gaan, daarvan heb ik
de trouwe lezer van deze column hopelijk kunnen overtuigen. Maar naast dat ik wetenschap
leuk vind, ben ik ook liefhebber van kunst en film. Zo bezocht ik dit jaar het
Internationaal Filmfestival Rotterdam,
dat ook een satellietprogramma heeft in Groningen. Ik zag daar onder andere de
film “Nummer Veertien” van de Nederlandse kunstenaar Guido van der Werve. Deze film vertelt het levensverhaal van
Chopin, dat van de kunstenaar en van Alexander de Grote, begeleid door een zelf
gecomponeerd requiem in twaalf delen, én een reis van Warschau naar Parijs in
7,5 triathlon... Het klink als een onmogelijke combinatie, maar het levert een
prachtige film van bijna een uur op.
De film begint met het verhaal van de dood van de componist Fréderic
Chopin: zijn hart ligt begraven in een
kerk in Warschau, en zijn lichaam op het beroemde kerkhof Père Lachaise in
Parijs, een afstand van zo’n 1700 kilometer. Dit is, zo komt de kijker te
weten, precies de afstand van 7,5 Ironman triatlon. Na deze informatie vervolgt
de film met een beeld waarin Guido van der Werve in een wetsuit achter een
piano zit in een kerk in Warschau en de eerste noten van het requiem speelt.
Terwijl een groot orkest, ook aanwezig in de kerk, doorspeelt, loopt de pianist
naar de rivier in de stad en begint te zwemmen.
Terwijl de muziek doorgaat worden de geschiedenis van Alexander
de Grote en de jeugd van Guido van der Werve in Papendrecht verteld.
Afwisselend zie je de kunstenaar gestaag doorzwemmen in een rivier. Tot een
punt, bijna 30 kilometer verderop (de afstand van 7,5 triathlon), waar een
vrouw klaarstaat met een fiets. Hierop vervolgt hij zijn tocht door Duitsland
en Frankrijk al fietsend, een dikke 1300 kilometer lang. Ergens op een
landweggetje staat dezelfde vrouw weer klaar om de fiets in ontvangst te nemen,
en gaat van der Werve rennend verder. Uitgekomen in Parijs, na zo’n 316
kilometer hardlopen, stort hij uitgeput neer, op een steenworp afstand van het
graf van Chopin. Uiteindelijk krabbelt hij weer op en bereikt hij zijn doel.
 |
| Bron: http://metropolism.com/reviews/een-banale-odyssee/ |
Ondertussen is de kijker getuige geweest van een optreden
van een volledig symfonieorkest in een kleine eensgezinswoning en een
schoolplein in Papendrecht (in de wijk waar Guido opgroeide) en een brandende
man die een sloot inloopt. Het klinkt als een bizar, onlogisch verhaal, maar het
is een genot om naar te kijken. De camerabeelden zijn adembenemend mooi; het
requiem is prachtig om te horen. De
fanatieke triatleet, die houdt van eindeloze glooiende wegen om over te fietsen
en ruime rivieren om in te zwemmen, zal met plezier kijken naar de rust en de
schoonheid van de natuur.
De ondertitel van de film is “I don’t feel the pain anymore”
– dit waren de laatste woorden van Chopin, maar dit zal menig triatleet na een
Ironman niet onbekend voorkomen.
De film is nog te bekijken in het Stedelijk Museum in Amsterdam
en is te koop op de website van de kunstenaar.
Ook op de website van het Stedelijk Museum kun je meer lezen over deze film.
Eva Teuling
